3 Aralık 2013 Salı

Gün

Zor uyandım bugün.
Ama uyandım.
Sonra demledim çayımı her zamanki gibi.
Dinledim şarkılarımı.
Kahvaltının mutlulukla alakasını buldum yine öylesine.
Mutlu ettim kardeşimi.
Yazdım.
Okudum.
Bir dostu dinledim.
Dinlettim.
Unuttum babamın doğum gününü arada.
EŞEKLİK ETTİM.
Ama hatırladım da geç olmadan. 
Gün bitmeden.
Sarıldım ona, çok sarıldı o da bana.
Mutlu oldum.
Göz gezdirdim yazılara sonra.
Gözlerimi doldurdum fazlaca.
Kötü haber aldım geceleyin.
Kötü haberi duyurdum dostlara.
Haberciliğini yaptım felaketin.
Nefret ettim bir kez daha nefret ettiğim her şeyden.
Konuşmaktan korktum.
Konuşamam dedim durdum.
Teselli edememekten korktum.
Teselli de edemedim devamında.
Korkumu yaşadım 5 dakikalığına.
Sesimi kaçırdım içime.
Dinledim o sesi sadece.
Durdum.
Devam edemeyen muhabbetleri bitirdim.
Bitirmek zorunda hissettim.
Hayat dedim.
Hayat dedik.
Fazla boktan.
İçimi acıttım daha fazla, çok fazla.
Üzüldüm de çokca.
Üzüldükçe düşündüm devamında.
Düşündükçe de buldum yine çok fazla üzüntü.
Yaptığım, yapmadığım, yapamadığımla'ydı hayat işte, önümdeydi öylece.
Buydu hepi topu.
Günler üzüntüyle, sıkıntıyla doluydu bazen,
Bazen de mutluluk, sevinçti her tarafı.
Bazı günler de hepsini barındırırdı.
Ve kapsıyordu hayat, günleri.
Biraz daha kapsamıştı bugün.
Ortak paydamızdı 'hayat' ve kalanlar.
Ortak kalacaktı hep.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder