Sonra dedimki;

Bir matematiği bir de dünyayı pek anlayamadım ben. 
Üzgün müyüm peki?
Matematik konusunda değil ama dünyayı anlayamamak biraz dert oluyor, evet.
Keşke anlayabilsem diyorum zaman zaman. Sonra da anlamadan bu kadar düşünce, dert, tasa varken bir de anlasan? diyorum. Anlayabilme hevesimi köreltiyorum. İyi ediyorum.

Bakıyorum sonra insanlara kimler daha mutlu diye. 
Anlayanlar mı?
Anlamaya çabalayanlar mı ?
Anlamayanlar mı?

Çok anlayanın da keyfi yerinde değil anlamayanın da keyfi yok gibi. Ortada kalanlar zaten çıldırmak üzere.
Sonra bir kuram aklıma geliyor. İnsan doğuştan olumsuz düşüncelere sahiptir, olumsuz düşünceleri üretmeye mahkumdur diyen bir kuram.
Kuramcılar haklı işte diyorum.
Memnuniyetsiz iki ayaklılarız biz.
Doğada tekiz bu konuda.

O zaman ne yapmalı? diye düşünüyorum.
Sonra vazgeçip dinliyorum, okuyorum, izliyorum.
En sevdiklerimi yapıp huzur dolarım belki, diyorum.
Evvet.