Sevgili insanlar,
Gençler, gencecikler, yetişkinler, yaşlılar hatta bazı çoluk çocuklar.
Neden mutsuzlar? diye sordu kız. Neden?
Sinir oluyordu, aslında çok mutlu olması gereken ama mutsuz olanlara.
Salak mısınız? diye sormak istiyordu, sormuyordu. Ona neydi. Mutsuzluktan ölsünlerdi.
Ama naif bir insancıktı kız, düşünüyordu o mutsuzların dertlerini. Karşılaştırmıyordu, ölçmüyordu dertleri. Sadece mutlu olsunlar istiyordu. Çünkü mutlu olmalılardı.
Kendisi için çok da mutlu olunacak durumlar yoktu, belki sayılıydı. Olması gerektiği zaman zaten oluyordu, ama anlamsız mutluluklardan da hep kaçınırdı.
Lakin gördükleri ve bildikleriyle o mutsuzlara kızıyordu, kendince söyleniyordu.
Acaba görmediğim dertler mi var? diyordu, belki de vardı.
Ondandı tüm mutsuzlukları insanların. Olabilirdi.
Belki de mizaçları öyleydi, garipti. Çok hasta olurlar ileride, diye düşündü. Yazık.
Sonra geçti kızgınlığı.
İyiki, dedi,
Ne mutluyum ne de mutsuz.
Bazen mutlu bazen de mutsuz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder