Biz beceremedik.
Ne basit yaşayabildik ne de çok ciddiye alabildik.
O işler öyle olmuyor abiler.
Basit yaşanmıyor çünkü hayat problem yaratmada usta.
Bir problemden kurtulunca hooop yenisini sunuyor önümüze, buyur, diyor.
Ama ben problem çözmeyi sevmem, hiç sevmedim, diyorum. Aldırmıyor.
Bazen zamanı geliyor ciddiye alayım birşeyleri diyorum, öyle de olmuyor.
Ciddi bir hayat hiç çekilmiyor çünkü.
Ciddiyeti hiç sevmedim, sevmem de, diyorum.
Bakıyorum, yine aldıran olmuyor tabi.
Sonra hayat diyorum ya, önüne sunduklarıyla yetin işte.
Düşünme, eleştirme, kafanı yorma.
O hiç olmuyor, yaradılışıma aykırı geliyor.
Tıss.
Sonra yine zorlandığımın farkına varıyorum. Bazı zamanlar çok farkına varıyorum işte. Rahatsız ediyor.
Domino taşı gibi mi desem ya da bir yapboz mu,
Bir şeyler yoluna girmeyince, bütün sorunlu gibi geliyor. Ve bir şeyler yoluna girse her şey yoluna girecekmiş hissi kaplıyor bedenimi.
Yeni mezun bir kızın kafası belki de bu şekilde işliyor.
Her yeni mezun başkalaşıyor bence mezuniyetten sonraki süre zarfında.
Hayat ya pek zor geliyor bazılarına, bazılarına da oh be dedirtiyor.
Bana daha öyle nidalar attırmadı, ama canı sağolsun.
Şimdilik off'lamalarla yetiniyorum ben.
Bir de çevreden de vah vah'lar işitiyorum işte.
Duyma yetimden o anlarda nefret ediyorum. Ve vah vah'ları kendine sakla diyemiyorum.
Diyemediklerim için de kendimden nefret ettiğim çok oluyor.
Sonra hayatın parçalarını düşünüyorum, ne garip parçaları var,diyorum.
Hani olmasalar da olur bazıları.
Hatta olmasalar hayatım daha güzel olurmuş gibi.
Ama işte iyisi, kötüsü, sevgisi, nefreti, acısı hepsi bir parçası bütünün.
Ben bütün oluşturulurken atmak isterdim bazılarını, keşke atabilme şansım olsaydı,diyorum sonra.
Lakin atamıyoruz, kimse atamamış.
Diyorum ki sonra,
Üstad Nietzsche 'yazgını sev' demiş mesela. Belki de en iyisi o'dur.
Tarkan'da 'gülümse kaderine' .
O zaman kulak asalım mı dediklerine.?
Söz dinleyelim mi zaman zaman he?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder