Kosmos

'İnsan her zaman kendine acı çektireni sever.' demişti o ve gülmüştü kıza onaylama bekleyerek. Beklediği onayı da almıştı bir süre sonra.
Hayatta inkar edilemeyecek bir kaç doğrudan biriydi belki de. Herkes hayatının bir döneminde kendisine acı veren birisini sevmiştir, diye düşündü kız. Seviyordur, sevmeye devam edecektir.
Anlamsızdı çok fazla, ama zaten anlamlı olan ne vardı ki dünyada?
Herkesin ardında birileri vardı sabırla bekleyen, ve aslında herkes de sabırla birisini bekliyordu.
Hayat bu kadardı işte.
Döngü böylesine saçmaydı.
Umut'tu insanlara bunu yaptıran. Tutarlı-tutarsız, imkanlı-imkansız, sanal-gerçek umutlardı.
Ve acıydı. Hem de çok.
Bazı bekleyenlerin umudu dahi yoktu ama bekliyorlardı yine de. Onlar beklemeyi sevenlerdi en çok. Gelecek olanlar belki o kadar da önemli değildi o bekleyenler için. Bekliyor olmak önemliydi aslen.

Üzüldü kız sonra bir bekleyene. 
Anlatmaya çalıştı,anlamadı. Kafasında büyütmüştü kişiyi bir kere karşıdaki. Anlayamıyordu.
O ki aslında cümlelere aldanmıştı, başka bir dünyanın kapılarını aralamıştı kendi kafasında.
Belki o da cümleleri seviyordur, diye düşündü kız. Sahibini değil, yalnız cümleleri ve barındırdığı duyguları seviyordur.
Olabilirdi bu. Aklına yattı kızın.

Yorgundu kız. Anlatmaktan yorulmuştu.
İnsanlar neden anlamazdı? Neden üzerlerdi kendilerini böylesine? Neden büyütürlerdi hayatlarında hiç tanımadıkları ve tanıma ihtimali dahi olmadığı insanları?
Ve insanlar nasıl anlamazdı ki üzüntüler karşılıklı?
Üzersen, üzülürsün.
Üzülürsen de üzersin.
Orantı basitti aslında, çok basit.

Düşündü sonra kız. Bazıları belki de acıyı seviyordu. Sadece acıyı.
O yüzden olması muhtemel olayların peşinden gitmiyorlar, o yüzden imkansızlıkları seçiyorlardı.
Çünkü sonunda acı vardı, yani istedikleri o hicran duygusu.

Umarım öyledir, diye iç geçirdi kız.
Kafasındaki ihtimallerden en iyisini seçip ona inanmak istiyordu, ona çabalıyordu.
Huyuydu kızın, üzdüm sanar çok daha fazla üzülürdü.
Akıl karı değildi bu halleri. 

Sonra beklemeli herkes, diye düşündü kız.
Beklemelerin sonu iki ihtimalli çünkü.
En rahatı herkes için,dedi.

Koyup her şeyi bir yana,
Kendi beklemesine döndü.
Çünkü herkes kendi cehennemindeydi, 
Ya da cennetinde olacaktı.