Hu hu

Bir deli değilim elbet, bu da benim hatıra defterim değil.
Ama olabilir de. 
Mümkündür.
Hem neden olmasın ki? Hem hangimiz iyiyiz ki? Hangimiz deli?
Bugünlerde pek belli olmuyor değil mi? Hiç belli olmuyor.
Mesela bir insan tanımadığı bir insana sayfalar dolusu yazılar yazabiliyor, bir insan belki bir umutla sayfalar dolusu yazıyor ulu orta, başka bir insan görmesin istiyor yazıyor yine ama saklıyor, saklanıyor. Bazıları hiç yazmıyor, kalıyor içinde, patlamayı bekliyor. Büyük mü olacak küçük mü onu merak ediyor sadece.
Tüm bunları düşündüğümüzde kim ki deli? Ben mi? O mu? Diğeri mi?
Hepimiz mi?
Hiçbirimiz mi?
Ben bilemiyorum açıkcası, çok da üzerinde durmak istemiyorum bu konunun.
Üzerinde dursam gerçekten deli olduğumu düşünebilirim mesela. 
Böyle iyi o yüzden.
Ben yazarım arkadaş, diyorum sadece. Bazıları da sadece okur.
Bir filmde adam demişti ki, çok okumak bazılarını yazmaya sevk ederken bazılarının yazma isteğini yok eder. Var yani böyle bir şey. Adam dedi.
Çok okudum, ondan yazıyorum, diyebilir bir insan.
Ya da, arkadaş okuyorum ben yahu yazmaya ne gerek var, da diyebilir.
Kabulümüz ikisi de.
Yeter ki okusunlar. İsterlerse yazarlar ya da yazma eylemi umurlarında olmaz.
Olabilir.
Yeter ki okusunlar.
Ve bunların ikisini de yapmayanlar var bir de. Nefes almayı bir güzel beceren. Bir de yemeyi, içmeyi, yatmayı.
Büyük başarı he? Kendilerince, belki.
Olabilir.
Neden olmasın.
Lakin düşününce acınasıdır nazarımda. Kimbilir nedir derdi, amacı nedir, hali nicedir.
Yargılamam, yadırgamam.
Ama onca dert tasa varken evrende sadece okuyup yazan entel amcaları teyzeleri yadırgarım işte.
Sonra bir güzel düşünür hepsini at çöpe derim. Kendini de at sonra o çöplüğe.
Atalım kendimizi. 
Çöplüğe.