...
Korkuyorum koşmaktan.
Koşarken kör olmaktan.
Görmemekten, görememekten korkuyorum.
Ve şaşıyorum hem olanca inancıyla koşup hem de görmeye devam edenlere.
İmreniyorum.
Hiç mi hiç yorulmayıp ya da yorulmalara aldanmayıp hala daha ses verenlere.
İzliyorum suratları, bıkmışlıkları, bitmişlikleri, yakında bitecekleri izliyorum.
Hiçliği görüyorum her simada, boşvermişliği.
Dinliyorum seslerini, uğultularını, dedikodularını, serzenişlerini, sızlanmalarını... Anlamlı bulmuyorum hiçbirini.
**
Ve koşmuyorum hala. Koşamıyorum.
Hiçliğe koşmayı ahmakça buluyorum. Koşanları da.
Bir ömrü maraton haline getirenleri de. Hiç yorulmayanları, yorulmak bilmeyenleri de.
Üç yüz elli yıl yaşayacakmışcasına plan program yapanları, hayal kuranları da.
Hiç derdi tasası olmayanları bir de.
Ahmakça buluyorum.
Ama devam da ediyorum.
Devam etmeye.
Olanca gürültü ile, söylenme ile, karanlık ile.
Kasvetle.
.
http://www.youtube.com/watch?v=KymiRzMcF_Q
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder