...
Bir yaz günü acıklı bir film izlemiştim. Epey acıklıydı ama. Öncekilerle kıyaslanmıyordu, kıyaslayamamıştım. Ki kendimi öyle filmlerle büyütmüştüm ben. Alıştırdım sanırdım her türlü acıklı ayrıntıya. Ancak yanıldığımı anladım. Meğer ben ufacık acıklı sohbetlere bile dayanıklı değilmişim, hiç değilmişim.
Neyse, filmin etkisinden uzun bir süre kurtulamadım. Önceden de etkisinde kaldığım acıklı filmler çok olmuştu. Günler, haftalar, aylar sürmüştü bazılarının etkisi. Hatırlayıp hatırlayıp acıtmıştı beni. Bu sefer de öyle olacaktı işte. Bekliyordum, acıklı bir film olacağını biliyordum ancak kestirememiştim işte dozunu. Fazla gelmişti. Derken başka bir film başladı birden, aslında istemeden. Başlamışken dedim, izleyeyim o zaman. Başladım izlemeye. İzledim, izledim, izledim. Sonunu bekledim filmin. Ama bitmiyordu bir türlü.
Her film biterdi elbet, biliyordum. Lakin onca izlememe rağmen bitirememiştim o filmi.
Şaşırıyordum kendi kendime. Bir yandan da izlemeye devam ediyordum. Hep sürsün istiyordum.
Bitmesin istiyordum vakit geçtikçe. Saçma ama istiyordum işte. Bitmeyen film olsun, ben izleyeyim, istiyordum.
İstedim diye mi bilmiyorum bitmedi film.
İzliyorum hala. Hani bir şey olmasa da izliyorum. Bir şey olmayacak olsa da izliyorum.
Zaten bir film. Ne olabilir, diyorum kendi kendime. Ne bekliyorsun ki? Ne bekliyordun ki? diyorum.
İzliyorum.
Gözlerim acıyana kadar izliyorum.
Bitecek elbet, biliyorum. Üstelik sonu mutlu da bitmeyecek, onu da kestiriyorum. Hem filmlerin sonu mutlu bitmez ki hiç. Birileri için belki ama, herkes için sonu mutlu biten filmler yoktur. Biliyorum.
Ve izlediğim filmin sonu da öyle olacak, diyorum soranlara.
Sonunu bile bile mi izliyorum?
...
Filmin sonunu beklerken vazgeçtim 3.şahısı anlatmaktan. Sıkıldım belki de. Bundan sonra pek ala böyle işte. O kız yok. Böylesi var. Birinci ağızdan. Aslında hep olduğu gibi ama artık uzatmak yok, dolandırmak yok.
Gerek yok.
Sonra...
Sahi ben,
Aslında filme hiç başlamadım değil mi?
Yazık.
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder